در این مقاله قرار است در مورد اطلاعاتی صحبت کنیم که بسیار از شما خوانندگان احتمالا برای بار اول با آنها مواجه می‌شوید. اطلاعاتی که دانستن آنها هم می‌تواند برایتان جذاب باشد هم سطح آگاهی شما را در حوطه کفش نسبت به سایر افراد حتی افرادی که مشغول فعالیت در این حوزه هستند افزایش دهد.
اگر بخواهیم به اولین جوامعی که به ساختن پاپوشی جهت محافظت از پا پرداختند اشاره کنیم، ابتدا باید مصریان باستان را در نظر بگیریم و بعد از آنها رومیان و یونانیان و ایرانیان باستان که فرآیند ساخت این محصول را تکامل بخشیدند. البته در روایتی طبق مکاشفات تاریخی که چندان هم بین مورخین معروف و شایع نیست، استفاده از پوست حیوانات به عنوان کفش برای اولین بار توسط ساکنین سیبری و شمال آمریکای شمالی هنگام تعیقب و شکار ماموت‌ها در سرزمین‌های یخبندان و برفی آن قسمت و برای محافظت از پا در برابر سرمای شدید صورت گرفته است.
شاید اعتیاد به خیلی از رفتارها یا اعتیاد به مصرف بسیاری از محصولات را شنیده یا باور داشته باشید، اما اعتیاد به کفش ممکن است اندکی برایتان عجیب باشد. در حالی که این موضوع کاملا واقعی است. به گفته دانشمندان قشر جلویی مغز که وظیفه تنظیم رفتار با ایجاد تمایلات درونی را برعهده دارد، تا بتواند تجربیات خوب قبلی را که از پوشیدن کفشی به دست آورده‌اید مجددا تکرار کند و در اثر تکرار زیاد رفتاری اعتیاد گونه برای شما ایجاد می‌کند.
این لقبی است که به خواننده معروف کانادایی، سلین ماری کلودت دیون داده‌اند. او در مصاحبه‌اش با آلن دی جنرس در سال 2013 علاوه بر اعتراف به اعتیاد به کفش، گفته بود که بیش از سه هزار جفت کفش دارد و حدود چهار سال بعد مدعی شد تعداد کفش‌هایش را بیش از سه برابر نموده است. تخمین زده می‌شود این خواننده بیش از ده هزار جفت کفش داشته باشد.
به گواه مورخان بشر حدود چهل هزار سال است که سابقه استفاده از کفش را دارد و قبل از آن با پای برهنه روی زمین راه می‌رفته و تعادل خود را حفظ می‌نموده اما بعد از اختراع و استفاده از آن دیگر انگشتان نیاز به قدرت سابق خود جهت انجام کارهای بشر را نداشتند، زیرا کفش‌ها این کار را برای بشر انجام می‌دادند. همین موضوع تغیرات بنیادینی را در ساختار استخوان‌ها و قدرت انگشتان پا رقم زد.
کفش‌های دکتر مارتنز هم شباهتی بنیادین با شلوارهای لی که در ابتدا برای رفاه حال کارگران ساخته شدند و سپس طی جریاناتی وارد بازار مصرف تمامی اقشار و بعد هم وارد صنعت مد شدند، دارد. این کفش‌ها در دهه شصت میلادی با هدف استفاده کارگران تولید شد اما با رونق گرفتن فرهنگ‌های پوششی پانک و ایجاد مقاومت‌های فرهنگی علیه انگلستان این کفش‌ها هم مخاطبان متنوعی جز کارگران پیدا کردند.
اینکه امروزه کفش‌های پاشنه بلند محصولی است مخصوص خانم‌ها آن هم برای تکمیل استایل مجلسی و فاخرشان جای خود، اما آیا از ابتدا کفش‌های پاشنه بلند با همین اهداف و کاربرد تشکیل شدند؟ خیر. کفش‌های پاشنه بلند ابتدایی جهت محکم نگه داشتن پای سوارکاران روی دسته‌های آویزان زین اسب در دوره قرن دهم میلادی بود، به این صورت که فاصله و فضای خالی بین پاشنه‌های بلند و زیره منحنی کفش را دسته آویز زین پر کند و پاها هنگام سوارکاری در جای خود ثابت بماند. از آنجایی که سوارکاران این دوره مرد بودند پس این کفش‌ها برای مردها طراحی شده بود. همچنین در آن دوره برخی از افراد با اینکه سوارکار هم نبودند برای تفاخر کفش پاشنه بلند می‌پوشیدند، زیرا این کفش‌ها نشانه اسب داشتن بود و اسب داشتن هم نماد ثروت و جایگاه اجتماعی بالا بود.
طبق گفته‌های روانشناسان عناصر موجود در خواب دیدن و رویاهای افراد می‌تواند نشانه‌هایی از شخصیت آنها باشد. مثلا افرادی که در رویا می‌بینند که کفش پوشیده‌اند، به گفته روانشناسان افراد منطقی و معقولی هستند و برعکس افرادی که کفش به پا نکرده‌اند احتمالا افراد بی‌خیالی نسبت به حساسیت‌های زندگی هستند.
جالب است بدانید در نمونه‌های ابتدایی کفش لنگه چپ و راست کفش به شکل امروز نبودند که متناسب با تو رفتگی‌ها و برآمدگی‌های پای چپ و راست بوده و قرینه هم باشند، بلکه هر دولنگه کاملا یکسان بودند، کفش‌هایی که حتی تصور پوشیدن‌شان هم برای ما سخت است. اولین جفت کفش متمایز که جفت چپ و راست متفاوت داشت در فیلادلفیای آمریکا به وجود آمد و در آن تاریخ کفش مبدا تاریخی مهمی را برای خود ثبت کرد.
در دهه اول هزارو سیصد میلادی، انگلستان به عنوان اولین کشور روشی برای سایزبندی و تعیین اندازه کفش ابداع کرد. طبق این روش که توسط شاه ادوارد صادر شد از دانه‌های جو برای اندازه‌گیری پاها و کفش‌ها استفاده شد. (قابل ذکر است که هر سه عدد جو متوالی یک اینچ را پوشش می‌دهند.
تا قبل از 1800 میلادی کفش‌ها معمولا هنگام راه رفتن سر و صدای زیادی ایجاد می‌کردند و اگر قرار بود فردی با یک جفت کفش به ورزش کردن بپردازد، سروصدای بسیار زیادی تولید می‌کرد. در آن دروه اما کفش‌های تختی تولید شدند که بخاطر لایه لاستیکی زیره آن، هنگام ورزش و فعالیت‌های شدید هم سروصدایی ایجاد نمی‌کردند، بنابراین تبدیل به کفش‌های مناسب برای ورزش تبدیل شدند و به کفش‌های ورزشی معروف شدند.
این کفش پاشنه بلند که دارای 6 و نیم فوت طول و 6 فوت و 1 اینچ ارتفاع دارد توسط دو طراح مد معروف جیل مارتین و کنت کول در سال 2014 طراحی و ساخته شده است.
کفش‌ها در جوامع خارجی واقعا شاخصی برای سنجش سطح درآمدی افراد هستند زیرا افراد از یک الگوی رفتاری ثابت و مشخص در مورد انتخاب کفش‌هایشان تبعیت می‌کنند. گروهی با آدرس سایت beso.com نظرسنجی در این مورد نموده‌اند که بر اساس نتایج آن مشخص شده 71 درصد زنانی که در محل کارشان از پوشیدن پاشنه بلند اجتناب می‌کنند حقوقی کامل معمولی و کم دارند و نزدیک به 21 درصد از افارد شرکت کننده از کفش‌های پاشنه بلند استفاده می‌کنند که اکثریت این افراد حقوق بالایی را در سال دریافت می‌کنند.
معمولا ترند شدن اکثر محصولات بر اساس برنامه‌ریزی‌های استراتژیک یک صنعت یا پیاده‌سازی کمپین‌های بزرگ و مختلف بازاریابی توسط یک یا چند مجموعه می‌باشد، اما استثنا همیشه وجود دارد. ترند شدن کفش لوفر یکی از این استثناهاست. این کفش در دهه پنجاه میلادی تنها بعد از پوشیده شدن در فیلم چهره بانمک توسط هنرپیشه معروف آدری هپبورن روی بورس آمد و به سرعت به یک ترند در پوشاک تبدیل شد.
در دهه 1930 میلادی برای اولین بار در طراحی رویه کفش‌ها تغییراتی ایاد شد و قسمت زیادی از رویه کفش‌ها برداشته شد. دلیل این ابداع در طراحی برای آفتاب گرفتن پاها بود که کم‌کم آن محصول را به نام صندل‌های پابرهنه معروف کرد. بعد از ساخت این کفش‌ها لاک زدن و رنگ کردن ناخن‌های پا هم با توجه به در دید عموم قرار گرفتن ترند شد.
گران‌ترین کفشی که تا به حال فروخته شده است، دمپایی یاقوت نشانی بود که در فیلم جادوگر اُز توسط کاراکتر دوروتی پوشیده شده بود. این کفش در سال 2000 میلادی به قیمت ششصد و شصت هزار دلار فروخته شد تا لقب گران‌ترین کفش تاریخ را به خود اختصاص دهد.
طول این کفش پنج ونیم متر و عرض آن دو ونیم متر بوده که در شهر ماریکینا فیلیپین ساخته شده است. هزینه تولید این کفش حدود دو میلیون دلار است.
کفش به پا نکردن در یهودیت نشانه عزاداری است خصوصا کفش چرم. یهودیان در طول روز تاریخی عزاداری‌شان کفش به پا نمی‌کنند، زیرا در کتاب اشعیای نبی از یهودیان خواسته شده تا کفش‌هایشان را برای عزاداری در بیاورند.
کفش‌های گلدوزی شده امضای تاریخ و فرهنگ کهن چین است. این کفش‌ها ز صنایع دستی چینی‌ها قرار می‌گیرد و هرگز با ماشین انجام نمی‌شود. کارهایی که بدون کاستن از جذابیت کفش‌ها، باعث ظرافت و زیبایی دو چندان کفش‌ها می‌شوند. در گلدوزی‌ها نمادهای موفقیت و پیروزی رو کفش‌ها طراحی می‌شود. بیشتر این گلدوزی‌ها را می‌توان روی کفش‌های عروس‌ها پیدا کرد. مثلا در فوجیان چین طرح روی کفش عروس‌ها کبوتر و لاک‌پشت به نشانه طول عمر زیاد و خوشبختی آن ازدواج است. یا در سلسله هان کفش‌های عروس‌ها مملو از طرح‌ها و روبان‌های رنگی به معنی خوشبختی است.
نیل آرمسترانگ، اولین انسانی است که بر روی کره ماه قدم گذاشت و طبیعتا کفش او هم جز اولین مصنوعات بشری است که کره ماه را لمس نموده است. آرمسترانگ از ترس اینکه کفش‌هایش آلوده به مواد خطرناک موجود در فضا شده باشد آنها را به زمین نیاورد و احتمالا می‌توان آن را به عنوان اولین کفش پیوسته به فضا معرفی کرد.
در اروپای قرن هفدهم، معمولا کفش‌های قشر مرفه و اشراف را کفش‌های پاشنه بلند شش اینچی تشکیل می‌داد. در آن دوران اندازه پاشنه‌ها با جایگاه اجتماعی افراد رابطه مستقیم داشت، به گونه‌ای که هر چه فرد والا مقام‌تر، پاشنه‌ها بلندتر بود. هزینه خرید این کفش‌ها چنان بالا بود که طبقه عادی جامعه از پس تهیه آن برنمی‌آمدند. افراد متمول هنگام استفاده از این کفش‌ها مجبور بودند توسط خادمان خود همراهی شوند تا آنها مانع از سقوط اشرافزادگان روی زمین شوند.
ماری آنتوانت ملکه فرانسه در دهه نود هزار و هفتصد میلادی، عاشق استایل‌های خاص و پر زرق و برق بود به گونه‌ای که وقتی زمان اعدام او فرا رسید درخواست کرد تا اجازه دهند در مراسم اعدامش کفش پاشنه بلندش را به پا داشته باشد، و اولین اعدامی با کفش پاشنه بلند لقب گرفت.
طبق آمار به طور میانگین یک زن آمریکایی حدود سی جفت کفش دارد. در حالی که حدودا شصت درصد از زنان آمریکایی از داشتن لااقل یک جفت از کفش‌هایشان ناراضی‌اند، اما حاضرند تا حدود سیصد دلار برای یک جفت کفش در سال هزینه کنند.
دانشمندی به نام بیل نی با بررسی و مطالعه روی مشکلاتی که رقصندگان باله داشتند توانست کفش باله را برای این افراد طراحی و تولید کند تا مشکلات آنها را رفع کند.
کفش به عنوان وسیله‌ای با اهمیت در زندگی بشر با مقاصد و اهداف متفاوت در تمام تاریخ حک شده به گونه‌ای که می‌توان صحبت شدن از این محصول را بارها و بارها در کتاب مقدس و متون عبری دید و به اهمیت آن پی برد.
در فرهنگ شرقی و در اغلب کشورهای آسیایی شما باید کفش‌های‌تان را بیرون درب منزل در بیاورید و در این فرهنگ‌ها کفش‌پوشیدن در خانه بی‌احترامی‌است، در کشورهای اسلامی نیز برای پوشیدن کفش‌های بیرون، داخل منزل محدودیت وجود دارد.
می‌گویند کفش‌های روی میز نماد مرگ است و از انجام اینکار باید پرهیز نمود. این تفکر از زمانی شروع شد که زندانیان را در حالی که کفش به پا داشتن اعدام می‌کردند و پس از اعدام کفش‌های آویزان اعدامی‌ها روی میز کشیده می‌شد.
تنها موزه‌ای که به صورت اختصاصی در مورد کفش است موزه‌ای در شهر تورنتو است و در آن از کفش‌های باستانی و با ارزش نگهداری می‌شود. قدیمی‌ترین کفش این موزه مربوط به حدود 4500 سال پیش است، اما به طور کلی قدیمی‌ترین کفشی که در موزه‌ها نگهداری می‌شود، حدود 5500 سال قدمت داشته و در یکی از موزه‌های کشور ارمنستان است. این کفش متعلق به شهر تبریز است.
ابزارهای قدیمی به کار رفته در تولید کفش مانند جاروی‌خمیده، چاقو، قراضه و … از حدود قرن چهرده میلادی تا حدود نیمه قرن هجدهم میلادی در ساخت کفش پر رونق بودند. ابزارهایی که توسط مصری‌های برای تولید کفش استانداردسازی شده بودند و در یکی دو قرن اخیر هم به این ابزارها، وسایلی مانند چکش و پینکر و … اضافه شدند.
احتمالا با بسیاری از این اطلاعات برای اولین بار مواجه شده‌اید. اما ممکن است دانستنی‌هایی را راجع‌به کفش بدانید که در این مطالب نیامده باشد. در آن صورت جهت تکمیل این مقاله آنها را در بخش نظرات با ما در میان بگذارید.
